DAG 6: #CARNAVAL: HET FEEST DER VERBINDING

Carnaval: Het feest der verbinding

Sommige mensen haten het,  sommigen kijken er al maanden naar uit. Carnaval: het feest dat het grauwe Brabantse en Limburgse winterlandschap in één dag omtovert tot een explosie van kleur en vrolijkheid. De confetti knalt door de lucht, mensen veranderen ineens in heuse spookjesfiguren of ware superhelden, en de stad verandert in een groot tapijt van kleur.

Maar niet alleen verandert de sfeer, ook de naam van een dorp of stad verandert naar hetgeen dat dorp of die stad écht knettergoed in is. Dat is toch geinig. Wij in Kaatsheuvel heten tijdens carnaval Schoenlapperslaand omdat er hier vroeger heel veel knettergoede schoenmakers waren. Waaronder de opa van mijn kinderen dus ik heb ook gelijk een mooi verhaal. Maar niet alleen de naam verandert, het gehele bestuur van een dorp of stad wordt vijf dagen lang volledig overgenomen door een heuse prins, prins carnaval welteverstaan.

Een wereld zonder rangen en standen

En het mooie aan carnaval is dat iedereen in de mooiste, kleurrijkste, grappigste outfits rondloopt waar vaak al weken van te voren vol passie aan gewerkt is. Iedereen probeert er met heel veel humor en fantasie zo mooi en leutig mogelijk uit te zien. Met resultaat; want waar je normaal in een kroeg altijd een uurtje op moet warmen, even moet aarden, is het bij carnaval gelijk ‘aan’. Alle grijze muisjes, de introverten, de kat-uit-de-boom-kijkers die bestaan niet meer. Iedereen pakt een pilsje en sluit aan in de polonaise. Er wordt gelachen, gekletst of nou ja meer geschreeuwd (om boven het gezang van de Deurzakkers uit te komen) en er is gelijk verbinding. Alle rangen en standen zijn in één keer verdwenen tijdens carnaval en iedereen is ineens gelijk. Simpelweg omdat je ook gewoon niet meer kunt zien wat iemands achtergrond is. Dus alle vooroordelen die je normaal vaak wel hebt als iemand een ruimte binnenkomt, die zijn compleet vervaagd. Je kunt hooguit denken ‘dat is een grappige cavia’ of ‘die Elza ziet er schattig uit; maar al dit soort gedachten in je hoofd zorgen maar voor 1 gemeenschappelijke uiting: een glimlach op je (vaak geschminkte) smoel!

En dat is toch fantastisch. Dat je één keer per jaar met je buurvrouw verkleed als augurk in de polonaise kunt lopen. Ofdat je net als vroeger wél een keer stiekem met die leuke jongen durfde te ‘tongen’ omdat jullie toch allebei verkleed waren en niemand het zag. Ofdat je (ook waargebeurd) geschminkt naar de kroeg ging en de volgende dag in de spiegel keek en dacht ‘kan nog prima’ en je dan dus met diezelfde geschminkte toet weer voor dag 2 het café binnenkwam. En nu zal mijn puber met smetvrees denken: ‘gadverdamme mam, dat is toch te ranzig!’ En dat is het ook. Totdat je zelf door het carnavalsvirus bevangen bent. Dan poets je je tanden, spuit je een flinke dot deo en parfum op, en duik je vol overgave het feestgedruis terug in.

Proosten op het leven

Gewoon jezelf helemaal lekker laten gaan, dat is carnaval. Want zeg nou eerlijk: er is toch niets heerlijker dan in een geinig pakkie rondlopen wat eigenlijk jouw diepste IK (met een knipoog) vertegenwoordigd (sorry buurvrouw 'augurk'). En niet elke dag die opsmuk erop hoeft te smeren om er een beetje leuk uit te zien maar deze dagen gewoon alle kleuren van de regenboog op je gezicht kunt flatsen. En het is toch fantastisch om gewoon een hele middag, met alle leeftijden door elkaar, door een zaal met slingers en balonnen te hossen. Je hoeft niet na te denken ‘wie vind ik leuk en wie niet’. Je hoeft niet te praten als je er geen zin in hebt want je verstaat er toch geen zak van wat die ander zegt. En er is één pot met geld en daar eet en drinkt iedereen van dus ook daar maakt niemand meer verschil en kan dus ook iedereen meedoen. Oftewel: je kunt vijf dagen lang met al die leuke mensen proosten op het leven. Ik vind dat dus serieus prachtig.

Carnaval is zoveel meer dan een zuipfeest

Nou moet ik eerlijk bekennen; dat is het ook wel een beetje natuurlijk want er komen weinig augurken of Cavia’s aan het eind nuchter thuis maar boven alles is carnaval een feest van VERBINDING. En dat begint natuurlijk met de polonaise, waarin alle mensen, jong, oud, blank, donker, klein, groot, in een rij achter elkaar aan lopen te zingen, te proosten & te genieten. Ik geloof niet dat er een dans is die in een keer zoveel mensen verbindt als de Polonaise, Zo zou deze soms zo nare wereld (zie mijn reel van gisteren over het nieuws) toch vaker mogen zijn. Dat wij mensen én vooral kinderen, gewoon lekker onszelf kunnen zijn en ons geen zorgen hoeven te maken over oorlogen of noodpakketjes. En dat we gewoon bloemenzaadjes in de confetti stoppen en dat dan weken na carnaval het hele dorp onder de bloemen staat. Als nagedachtenis aan het mooie carnavalsfeest én gewoon om deze grauwe wereld een beetje op te vrolijken. (Ik blijf toch een beginnend ondernemer hé dus uit elk verhaaltje verzin ik wel weer een idee.)

En zeg nou zelf: als je in je leven een augurk met een cavia hebt zien dansen kun je dan niet pas echt vredig sterven? Maak er een mooi feestje van lieve mensen! Alaaf! Liefs, Michos

En natuurlijk ben ik ook benieuwd wat JÍJ́ van carnaval vindt dus ik vind het altijd heel leuk als je ook een reactie achterlaat! (Mag zeker ook met een glaasje op of als je écht geen zak om carnaval geeft!😂👌🏻)