‘Hoe overleef ik...én Corona...én mijn kids...én mezelf...én deze tweede lockdown?’ Zo begon ik tijdens de corona pandemie 100 dagen lang mijn dagelijkse verhaaltjes over het reilen en zeilen van mijn gezin tijdens de coronaperiode. Omdat ik onlangs een avontuur als ondernemer ben aangegaan wil ik deze traditie van mooie verhalen vertellen weer dagelijks op gaan pakken. Ik zal dus dagelijks een verhaaltje gaan vertellen over al mijn avonturen als beginnend ondernemer. Lekker met alles erop en eraan: de successen, de fouten, de ongemakken, gewoon de ongecensureerde versie van mijn avontuur. En om jullie alvast een beeld te geven, hierbij een verhaaltje uit de oude doos toen we in Nederland nog gezellig met elkaar in lockdown zaten. Veel leesplezier!
‘Hoe overleef ik...én Corona...én mijn kids...én mezelf...én deze tweede lockdown?’ Door jezelf eens heerlijk te trakteren op een avondje uit, oftewel ik had mezelf een masterclass Omdenken cadeau gedaan met als thema ‘STOP MET OPVOEDEN!’ Alleen die titel was me die 25 euro al meer dan waard. En nu hoor ik jullie denken: ‘Zou ze niet beter een masterclass ‘Hoe leer ik opvoeden?’ kunnen volgen na al die verhalen van het afgelopen jaar waarin er vaak meer fout dan goed ging? Nou nee! Want de reden dat er misschien dingen niet helemaal goed gingen, komt bovenal omdat ik opvoeden dus écht heel erg stom vind! Is waarschijnlijk vreselijk vloeken in de moedermaffia-kerk dus ik zal het ook even toelichten. Want geloof me, ik vind kinderen dus écht de allerleukste wezentjes die er zijn (meestal!) maar ik vind het dus heel stom als ik iets MOET doen waar én geen handleiding voor is (natuurlijk wel heel veel zelfhulpboeken maar die lopen zo uiteen dat bij mij mijn hele onzekerheidsmeter op tilt slaat) én iets moet doen waarvan de hele wereld zegt dat ze het toch zoveel beter kunnen dan ik?! Op tv, op social media, bij het consternatiebureau, op het schoolplein...overal lopen ‘perfecte’ moeders/adviseurs rond waar ik dus never nooit aan ga kunnen tippen. Dus waarom zou ik er in godsnaam dan aan beginnen als er al zoveel mensen zijn die het zó ontzettend goed kunnen en die precies weten hoe het moet?! Kan ik dan niet beter een andere kwaliteit van mezelf aanboren? En als derde vind ik het ook gewoon heel stom omdat degenen die ik moet opvoeden totaal niet geïnteresseerd zijn in mijn opvoedkundig gestuntel. Ik vind het superleuk om iets nieuws te ontdekken en daar met allemaal gelijkgestemden, net zo enthousiaste passie-nerds mee aan de slag te gaan en je passie te volgen en hierin steeds beter te worden. Maar zo werkt het niet met opvoeden! Jíj́ kan het nog wel zo graag willen, die kneuters interesseert het geen zak. Die vinden je vooral een enorme zeur als je al voor de tiende keer vraagt om een keer niet over die tas onderaan de trap te stappen maar hem op te tillen, mee naar boven te nemen, netjes uit te pakken, de bakjes en bekers weer terug mee naar beneden te nemen, en ze in de door jou dwangmatig bepaalde manier in de vaatwasser te zetten. Waarom doen ze dat toch niet? Snap jij het? Ja tuurlijk snap ik het! Nu wel! Ze doen dat simpelweg niet omdat het ze NIETS oplevert al deze handelingen!!! Ze worden er helemaal niets beter van...dus dan doen ze het niet. Waar mijn verwachting is dat een leeggeruimde en vervolgens opgeruimde tas zorgt voor een opgeruimd huis, hygiëne van schone bakjes en het gevoel dat ik grip op die kinderen heb, denken zij enkel...’In al die tijd kan ik ook een spelletje Fifa spelen of een tiktok opnemen! ’Zaken waar je wel door gezien wordt, een verlangen naar hebt! Want dat willen kinderen, gezien worden oftewel aldus de omdenken experts, kinderen willen maar drie dingen echt heel graag! 1. VERBINDEN, oftewel ergens bij willen horen zoals een party op de PlayStation of een voetbalteam. 2. Ze willen AUTHENTIEK kunnen zijn oftewel gewoon lekker zichzelf kunnen zijn, een Pipi Langkous kunnen en mogen zijn, hoe lastig dat ook is voor die ouders want die denken dat als we ze hun gang maar laten gaan dat het dus voortdurend mis gaat en 3. ze willen COMPETENTIE, oftewel ze willen dingen ook kunnen. En daar willen ze dus heel hard hun best voor doen, mits het iets is wat zorgt voor verbinding of authenticiteit! Dus die tas opruimen gaat het hem nooit worden zolang ze er zelf geen belang bij hebben. Maar anderzijds fietsen hebben ze toch wel mooi geleerd ook al zijn ze misschien tig keer op hun snufferd beland en chipszakken openmaken hebben ze zich toch ook vrij snel eigen gemaakt, dichtmaken is dan weer een heel ander verhaal maar vooruit, dat is ook helemaal niet belangrijk meer als je buik gevuld is. Kortom als er totaal geen intrinsieke motivatie aanwezig is dan doen ze het niet maar als die er wel is, als er een verlangen naar iets is...chips, laat opblijven, die gave schoenen dan gaan ze er ook als een dolle voor en halen ze alles uit de kast! En dat snap ik dan weer wel want laten dingen bij mij nu eigenlijk ook zo ‘simpel’ werken! Alleen ik ga dingen die ik stom vind dan vaak toch ook wel doen omdat ik dan weer ga denken ‘want wat zullen anderen er van vinden als ik dit nu niet doe? Of juist wel doe? Dus dan ga ik het meer doen omdat ik bang ben dat anderen er iets van vinden, van mij vinden. Das pas erg!
En dat is dus ook waar die masterclass over ging. ‘Stop met opvoeden!’ En aangezien ik alle opvoedklasses in huis heb: Een blokkerende, handleiding-ontbrekende puber, een gamend, vergeetachtig tienertje en een stampende, overactieve kleuter was deze avond voor mij een koopje!
En het was ge-wel-dig!! Een avondje luisteren, herkennen, slikken, bekennen, blosjes op je wangen, accepteren, willen veranderen, loslaten, bijstellen en weer doorgaan! Vooral de zin ‘Zij zijn niet het probleem, jíj́ bent het probleem!’ hakte er wel even in...maar was achteraf zo treffend! Want liever gezegd die kids zijn niet het probleem, ze hebben vaak niet eens een probleem, jóúw verwachting is het probleem! Jíj́ wilt allerlei dingen bij die kinderen gedaan krijgen omdat het jouw verwachting is maar zolang die verwachting van een kind heel anders is, gaan ze het dus gewoon niet doen. Waarom zou je een vaatwasser uitruimen als de kast nog vol met borden staat? Of nog beter als er geen borden meer in de kast staan en je hebt er eentje nodig dan is het toch net zo handig dat je gelijk een schone uit de vaatwasser pakt. Zo waar!! Ík....als supermoeder en supervrouw in wording, ik wil een lege vaatwasser en een volle kast, niet zij! Want ik denk dat ik een betere moeder en vrouw ben als die vaatwasser altijd tijdig is uitgeruimd. Die kids niet! Die hebben totaal andere verwachtingen. Maar ook andere dingen zijn kansloos. Zo heb ik al 1000 keer tegen ons tienertje gezegd dat hij beter op zijn spullen moet letten want hij raakt altijd alles kwijt. Zijn wanten, sjaals, sleutels, tassen, schriften, mondkapjes, huiswerk...álles raakt tie kwijt! Nee niet één keer, telkens weer opnieuw! En we hebben hem er op aangesproken (doen we elke dag!) en de meester heeft het er met hem over...maar niets helpt! Hij is gewoon een heel vergeetachtig kind...denk ik...maar ook een hele slimme! Want hoe erg is het nu om je sjaal te verliezen als er nog 10 nieuwe sjaals in de bak liggen of je je koude handen ook gewoon in je mouwen kunt stoppen, of je een goeie smoes hebt om je huiswerk niet te maken, of de school gewoon mondkapjes faciliteert voor vergeetachtige rommelkonten? Niks geen probleem voor hem, juist mega veel nieuwe inzichten heeft hij! Dat kind denkt niet in schaarste, nee die leeft in overvloed! En ook een andere mooie uitspraak die wel is blijven hangen is het feit dat wij ouders ( ja dus jullie ook!) heel vaak zeggen ‘tis hier geen hotel!’...nou tis hier dus wél een hotel...een all inclusive hotel nog wel...en wij als ouders zijn...de kamermeisjes, de koks, de butlers, de poetsvrouwen, de stylistes, de wasvrouwtjes, de serveersters, de receptionistes, de hoofd entertainment, de conciërges en ga zo maar door. Wij runnen als ouders gewoon een heel fucking drie sterren hotel!!! Ook best knap toch?! Want het mooiste inzicht wat ik deze avond heb gekregen is dat hetgeen wij zo graag willen...en waar wij dus al die fucking gefrustreerde maniertjes voor bedacht hebben zodat we die kinderen maar in óns keurslijf krijgen zodat wíj́ denken dat wíj́ het goed hebben gedaan en dat wíj́ goede kinderen afleveren...en dat wíj́ dan dus kunnen zeggen dat wíj́ goede ouders zijn...maar dat werkt dus niet! Wij bepalen niet hetgeen er over tig jaar met onze kids gebeurt, wij helpen die kids enkel een beetje op weg met al het gestuntel wat er nu gebeurt! We zijn geen gids die ze leidt naar een prachtige opgeruimde succesvolle toekomst met een dik pak diploma’s op zak, beleefd en met de juiste manieren, een mooi salaris en een leuke look...nee wij zijn gewoon niet meer (of minder) dan hun Tibetaanse sherpa’s (Google gerust ff!) Wij sjouwen enkel de hele dag hun zooi met ons mee, over kleine en grote bergen en wij moeten dus ook hun tempo volgen....dus niet andersom! Eigenlijk lopen wij er gewoon een beetje naast, naast dat grut, als ze een beetje hun jeugd door lopen te klooien! Als ze vallen dan rapen we ze weer op, we drogen de traantjes en juichen bij successen, we poetsen (op elke leeftijd!) hun kots op, we staan bij een tegenslag even stil en sukkelen er als ze er weer klaar voor zijn, gewoon weer net zo trouw achteraan. Dat is dus waar wij voor op aarde zijn! En weet je, ik vind dat dus heel fijn dat ik dat nu dus weet. En dat ik niet allemaal meer zo moeilijk hoef te doen. Gewoon je best doen en wat zooi voor ze sjouwen en gewoon ze heel veel liefde geven! En dat vind ik dus wel weer een makkie, ze liefde geven...met knuffels en natte kusjes...want dat doe ik omdat ík dat echt machtig mooi en dankbaar vind...want ik vind ze ook oprecht de liefste kinderen!! Mijn kinderen! Net zoals jullie dat van jullie kinderen vinden. Mooi toch! En het interesseert me hierbij dus juist weer helemaal geen zak wat anderen juist daar van vinden. Dan zijn we eruit...en stoppen we dus vanaf nu met opvoeden! Ik in ieder geval wel! Ik ga gewoon elke dag heel erg mijn best doen! Om er vandaag iets moois van te maken, en er vandaag voor ze te zijn...en dan hoop ik dat die puberbreintjes, dat tiener koppie en dat kleuterhoofd er zoveel van opslaan dat die toekomst wel goed moet komen. Loslaten mams, liefde geven mams, je eigen verwachtingen bijstellen mams, en gewoon nú genieten van de mooie bijzondere wezentjes die ze nu zijn! Én straks?! Straks is later! En later zien we dan we weer!! Zorg voor liefdevolle verwaarlozing aldus omdenken! Oftewel wees altijd liefdevol, maar laat ze ook af en toe lekker met rust! En koop gewoon een kaartje...voor de volgende masterclass! Het gaat jouw kinderen zo blij maken! Wees een sherpa, geen gids! Geef ze onvoorstelbaar veel liefde, kijk gewoon van een afstandje naar hoe grappig, leuk, bijzonder en uniek die mooie kleine mini mensjes zijn! Voor je het weet zitten ze zelf bij de masterclass ‘Stop met opvoeden!’ omdat ze hetzelfde ervaren met jouw kleinkinderen. Dat wil je toch niet?! Doorbreek de cirkel....en geniet! Van die geinige onmogelijke authentieke Pipi-Langkous wezentjes die jíj́ op deze soms zo lastige wereld hebt gezet!
Mocht je nou meer van dit soort dagelijkse verhalen (vaak wel iets korter) willen lezen over mijn avontuur als beginnend ondernemer volg dan mijn Instagram pagina 'opwegnaareenmiljoen.nl'.
Reactie plaatsen
Reacties